گفتمش نقاش را نقشی بکش از زندگی . . .

شعری بسیار زیبا از مرحوم شهریار:

گفتمش نقاش را نقشی بکش از زندگی*** با قلم نقش حبابی بر لب دریا کشید
گفتمش چون می کشی تصویر مردان خدا*** تک درختی در بیابان یکه و تنها کشید
گفتمش نامردمان این زمان را نقش کن*** عکس یک خنجر ز پشت سر پی مولا کشید
گفتمش راهی بکش کان ره رساند مقصدم*** راه عشق و عاشقی، مستی و نجوا را کشید
گفتمش تصویری از لیلی ومجنون را بکش*** عکس حیدر در کنار حضرت زهرا کشید
گفتمش بر روی کاغذ عشق را تصویر کن*** در بیابان بلا، تصویر یک سقا کشید
گفتمش از غربت ومظلومی و محنت بکش*** فکر کرد و چهار قبر خاکی از طه کشید
گفتمش سختی و درد وآه گشته حاصلم*** گریه کرد؛ آهی کشید و زینب کبری کشید
گفتمش درد دلم را با که گویم ای رفیق*** عکس مهدی راکشید و به چه بس زیبا کشید
گفتمش ترسیم کن تصویری از روی حسین*** گفت این یک را بباید خالق یکتا کشید